Për azilkërkuesit LGBT, migrimi në SHBA nuk është ende fundi i një udhëtimi të mundimshëm

Streha e emigrantëve “Casa Arco Iris” është ndërtuar në periferi të qytetit Tijuana të Meksikës.
Kjo është bërë me qëllim.

Jo shumë kohë më parë, muret e jashtëm ishin ngjyrosur me grafit me sharje homofobike. Casa Arco Iris, ose Shtëpia e Ylberit, ofron strehë për homoseksualët dhe migrantët trans që shkojnë në Shtetet e Bashkuara.

Mijëra emigrantë kanë kërkuar azil në Amerikë në vitet e fundit, duke ikur nga dhuna dhe persekutimi. Refugjatët LGBT janë shpesh të profilit të ulët dhe avokatët thonë se ka një arsye për këtë: ndërsa migrantët e tjerë gjejnë mbështetje në komunitetet e tyre përkatëse këtu në SHBA, ky është një grup që shpesh shmanget dhe sulmohet.

Në “Arco Iris” ambienti është komod, por disponimi është i frikshëm. Të ulur në dhomën e ndenjës, me perde të tërhequra, një grup — kryesisht nga Amerika Qendrore — po shikojnë një video tutorial se si të bëhet një intervistë për të kërkuar azil me Doganat dhe Mbrojtjen Kufitare të SHBA. Ideja është të inkurajohen njerëzit që të vijnë në SHBA legalisht, në vend që thjesht të kalojnë kufirin.

“Mesatarisht,” thotë folësi, “njerëzit duhet të presin disa javë.”
Kjo shkakton të qeshura.

Të gjithë këtu kanë muaj që presin. Një djalë, i quajtur Rivas, pret prej gjysmë viti.

“Ndihem i dëshpëruar. I dëshpëruar,” thotë ai. “Është si të luash llotari me jetën tënde”.

Rivas kërkoi që ne të mos përdorim mbiemrin e tij, sepse ai ishte kërcënuar në vendlindjen e tij në Guatemala se ishte homoseksual. U bë aq keq, ai u përpoq të jetonte në Meksikën fqinje. Por ndërsa kartelet e drogës hynë, ngacmimi u bë i padurueshëm.

Ai dëgjoi se mund të merrte azil në SHBA.

Rivas thotë se nuk do të kalonte kurrë pa letra. Mendimi për t’u kapur dhe për t’u dëbuar në shtëpi e tmerron atë. “Unë kurrë nuk do ta bëja këtë.”

Andrea Gonzalez Vera, bashkëthemeluesja e Arco Iris, thotë se historia e Rivas është e zakonshme. Ajo thotë se kartelet dhe bandat e drogës priren të jenë thellësisht homofobike.

“Komuniteti LGBT është një objektiv shumë specifik për krimin e organizuar,” thotë ajo.
Ashtu si Rivas, shumica e azilkërkuesve LGBT me të cilët ajo ka punuar nuk duan të kalojnë kufirin pa dokumente. “Nëse dështon dhe dëbohesh, kjo mund të nënkuptojë humbjen e jetës në vendin e origjinës.”

Por ato të shara të grafituara në pjesën e jashtme të Arco Iris janë një kujtesë se nuk është e sigurt për njerëzit si Rivas të qëndrojnë të vendosur për shumë gjatë.

Persekutimi për shkak të orientimit seksual është baza për të aplikuar për azil në SHBA, megjithëse nuk ka pothuajse asnjë të dhënë zyrtare se sa azilkërkues e bëjnë këtë kërkesë. Por ka organizata jofitimprurëse që punojnë me këtë grup njerëzish.

Task Forca për Azilin LGBT ofron strehim dhe pagë derisa azilkërkuesit të mund të marrin autorizimin për punë. Kjo është thelbësore, thotë bashkëthemeluesja Pastor Judy Hanlon, sepse në kohën kur azilkërkuesit LGBT vijnë tek ajo, ata shpesh janë dëbuar dhe madje brutalizuar në komunitetet e tyre në Amerikë.

“Ata i kanë rrahur. Ata i kanë përdhunuar. Këtu në Shtetet e Bashkuara. Nuk mund t’ju tregoj as historitë. Kështu që ata nuk janë të sigurt me njerëzit e tyre. Kështu që është vetëm trefish i margjinalizuar,” thotë Hanlon.

Njerëzit po vijnë nga shumë vende të ndryshme

Vite më parë, njerëzit vinin kryesisht me viza dhe më pas kërkonin azil. Shumë ishin nga Xhamajka dhe Uganda, ku homoseksualiteti kriminalizohet dhe dënohet rëndë. Por gjithnjë e më shumë, Hanlon po dëgjon nga njerëz nga e gjithë bota që presin në kufi, ose e kanë kaluar tashmë atë dhe janë ndaluar.

“Kam njerëz që më telefonojnë nga paraburgimi çdo ditë”, thotë Hanlon, nga Kisha Kongregacionale Hadwen në Massachusetts. “Më kërkonin të shkruaj letra për t’i nxjerrë nga paraburgimi. Ata shkuan përtej kufirit. Ata janë LGBT.”

Kombet e Bashkuara thonë se ka pasur një rritje historike të njerëzve të zhvendosur në botë dhe në kufi, dhe kjo duket: këto ditë është e mbushur me emigrantë nga Kina, Turqia, Rusia dhe Karaibet. Gjatë një fundjave NPR takoi azilkërkues LGBT me origjinë nga Amerika Qendrore dhe Kolumbia.

Njerëz si Dylan Villa.
Takova Villan në Kaliforni, ajo kishte kaluar vetëm pak minuta më parë, përmes një boshllëku në murin kufitar SHBA-Meksikë. Ajo ishte mbështetur kundër një prej trarëve të saj. Ajo kishte flokë të gjata të zeza deri në bel dhe sytë i ishin gjakosur nga lodhja

Dylan është 22 vjeç. Ajo më quajti ‘mor, ose dashuri, siç bëjnë shpesh njerëzit nga Kolumbia veriperëndimore. Ajo më tha kur ishte 11 vjeçe, familja e saj e përzuri sepse ishte homoseksuale dhe se që atëherë ajo jetonte me miqtë dhe në rrugë.

“Më është dashur të vrapoj dhe të fshihem,” vazhdoi ajo, “sepse dikush do të më thoshte: “Filani po të kërkon. Ai thotë se nuk ka vend për ped**** në këtë qytet. “

Por ajo nuk ishte gjithmonë në gjendje të largohej. Ajo më tregon plagët nga plagët me thikë në të gjithë trupin e saj. Ajo thjesht nuk mund ta bënte më, thotë ajo. Pastaj dikush i tha asaj se SHBA ishte më e sigurt për njerëz si ajo. Ajo ka një kushëri në Boston, i cili ishte i sjellshëm me të kur ajo ishte fëmijë.

Biseda jonë u ndërpre nga agjentët e Patrullës Kufitare duke grumbulluar emigrantë në autobus për në një qendër përpunimi. Mendova se nuk do ta shihja më.

Por disa javë më vonë, Villa më dërgoi një mesazh. Ajo kishte arritur në Boston. Në shtëpinë e kushëririt të saj.

U takuam në një restorant kolumbian të ushqimit të shpejtë, i mbushur me familje që hanin arepa dhe pinin tinto. Villa tashmë dukej të ishte e rregullt këtu. Vura re se pavarësisht pamjes së saj, disa njerëz e quanin djalin e saj.

Ishte zhurmë, por kur fliste Dylan, ajo uli pak zërin. Ajo tha se ishte e turpëruar nga kjo pjesë e radhës. Në kufi, pasi folëm, tha ajo, patrulla kufitare ndau burra e gra. Ajo i tha agjentit se ishte një grua. Ajo thotë se ai u përgjigj: “Në SHBA, nëse nuk ndërpritet, je burrë dhe shkon me burrat”.

Villa thotë se kishte një sulm paniku. Ajo u vendos vetëm në paraburgim. Ajo thotë se stafi i pastrimit e thërriste atë me sharje homofobike dhe bënte zhurma të vjella kur e shihnin. Disa ditë më vonë, ajo u lirua me një njoftim për t’u paraqitur në gjykatën e emigracionit në mars.

Në përgjigje të pyetjeve, Dogana dhe Mbrojtja Kufitare e drejtoi NPR-në në standardet e saj kombëtare për transportin, shoqërimin, ndalimin dhe kërkimin. Ata udhëzojnë që përpara se të vendosin personat në paraburgim, ata vlerësojnë: “nëse i arrestuari është vetëidentifikuar si homoseksual, lezbike, biseksual, transgjinor, interseks ose jo konform gjinor; nëse i arrestuari është vetëidentifikuar se ka përjetuar më parë viktimizimin seksual; rreziku i të paraburgosurit për t’u abuzuar seksualisht nga të burgosur të tjerë.”

Në thelb, për të filluar procedurat e dëbimit.

E pyeta nëse ajo do të përpiqej të merrte azil.

“Azil.” Ajo përsërit. Ajo thotë se nuk e di se çfarë është, apo si e kuptoni atë.

Njerëz si Rivas mund të mbeten duke pritur pafundësisht në anën përtej kufirit të Meksikës , por disa si Villa janë kapur në një harresë ligjore. Procedurat e dëbimit të saj mund të zgjasin vite. Ajo ende mund të aplikojë për azil, por shanset e saj janë më të vogla sepse ajo kaloi pa dokumente.

Por Villa thotë se nuk do të shqetësohet për të aplikuar. Ajo duhet të fokusohet në gjetjen e punës. Fillimi i një jete.

Edhe nëse është vetëm për një kohë.

Shkruar nga
Jasmine Garsd
npr.org